2 سالگی نازدونه من

چقدر زود می گذره این روزها و من غافلم 
چقدر دخترکم سریع رشد می کند و من حتی فرصت بازگشت و دیدن این لحظات رو ندارم 

خدایا 
این روزها نمی دونم در وجودم چه می گذرد 
غوغایی وصف نشدنی در وجودم برپاست 
2 سال رو با تمام سختی ها و شیرینی ها و نابلدی ها گزروندم 
دخترم 
پاره تنم بزرگ می شود 
می خندد 
حرف می زند و شیرین زبانی می کند 
می رقصد 
ناز می کند 
بازی می کند 
بی پروا می دود...... 
و خلاصه که حال امروز م بسیار خوش است.

یادم می آد

اون شب خیلی استرس داشتم

می خواستم بدونم فرزندم چه شکلیه؟؟

آیا می تونم از یه موجود نحیف که سراپا نیازهست مواظبت کنم

آیا اینقدر بزرگ و دریا دل شده بودم؟؟

خلاصه کلی سوال بدون جواب توی ذهنم بود

از طرف دیگه آرشیدا اون شب خیلی ورجه وروجه داشت و انگار فهمیده بود که داره وارد دنیای جدید می شه و برای این تغییر داشت خودشو آماده می کرد

اون شب تا صبح خوابم نبرد هر وقت به مجید نگاه کردم چشماشو باز کرد و دستم رو توی دستش گرفت و فشار داد

گفت بخواب همه چیزعالیه

و من با صدای همسرم آرامش می گرفتم

الان 2 سال گذشته

نمی دونم تونستم همه نیازهاشو برآورده کنم؟؟؟

نمی دونم تونستم براش مادری کنم؟؟؟

اما اینو می دونم وقتی خودش مادر بشه حس این روزهای منو می فهمه 

دلم می خواهد گریه کنم

حال عجبی دارم

چی شد که من لایق این فرشته شدم؟؟؟

امیدوارم بتونم اونجوری که لیاقتشو داره ازش نگهداری کنم